Көксерек - қатал тағдырға тап болған қасқырдың ертегісі. Адамдар арасында өскен, бірақ өз табиғатынан айырылмаған Көксеректің хикаясы батылдық пен еркіндікке ұмтылудың символына айналады. Бұл кітап сізді қасқырдың көзімен әлемге қарауға шақырады.
Қара адырдың маңындағы қалың бұталар арасында екі қасқыр мекендеген ескі ін бар еді. Бір күні ін үстіне жылқының дүбірі естілді. Адамдар айқайлап, інді қоршап, ішіне үңіле бастады. Адамдар айқайлап, інді қоршап, ішіне үңіле бастады, жеті күшіктің бесеуін өлтіріп, екеуін ғана тірі қалдырды. Біреуінің аяғын жаралап кетті, ең кішкентайын алып кетіп, ауылға алып барды. Осылайша кішкентай көк күшік адамдар қолына түсіп, ауыл тұрғынына айналды. Күндер өтіп, Көксерек үлкейе бастады. Семіріп, күшейді, бірақ ауыл иттері оны ешқашан қабылдамады. Олар Көксеректі маңына жақындатпай, жиі шабуыл жасайтын. Солардың арасында ол ешкімге жеңілмей, үнсіз қарсы тұрып, батылдығымен ерекшеленді. Көксеректің түрі ерекше еді: жүні көкшіл қара, арқасы биік, денесі ұзын әрі сүйір. Өсе келе, ол ауылдың қара ала төбетіне қарсы майдан берді. Жұмаш есімді бала: — «Қасқырың болса қайтейін, менің қара ала төбетім бір-ақ бұрап соғады!» — деп мақтанатын. Бірақ төбет Көксеректен жеңіліп қалды. Көксерек өскен сайын адамдар оны қорқынышпен қарай бастады. Әжесі Көксеректің көздері жасылданып кеткенін көріп: — «Түу, мына кәпірдің көзі жап-жасыл болып кетіпті, тұқымын сезген екен, енді мұны өлтіріп, терісін алайық», — деді. Бірақ Құрмаш оған көнбеді. Арада уақыт өтіп, Көксерек ер жетіп, еркіндікке ұмтылды. Ол орманға кетіп, сол жерде ақ қасқырмен жұптасты. Екеуі Қараадыр маңын торуылдап, малға шаба бастады. Екі қасқырдың шабуылынан ел тыныштық көрмеді. Бір күні қасқыр Құрмаштың ауыл маңындағы қойға шапты. Қойшы бала шошып, қасқырға қарсы жүгіргенде, үстіне гүрілдеп төніп келген — сол Көксерек еді. Баланың көзі ашылып-жұмылып, өзіне таныс жыртық құлақты көріп үлгерді. Сол оның соңғы сәті еді. Құрмаштың өлімі елге ауыр тиді. Көксеректі ұстау үшін аңшылар шықты. Алдыңғы қатарда аты әйгілі Аққасқа төбет бар еді. Қасқыр мен ит бетпе-бет келіп, қатты айқасты. Екеуі қар үстінде шайнасып, тістесіп қалды. Ақырында Көксерек жеңіліп, жан тапсырды. Ауылға өлі қасқырды әкелгенде, Құрмаштың әжесі боздап келіп: — «Қайран-ай, не жамандық істеп едім? Бауырына басып өсіргеннен басқа не қып еді менің балам!» — деп қатты жылады.
